Opłaty za korzystanie ze środowiska - część 3

Agnieszka Opszała

Ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym

Zgodnie z art. 64 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym zobowiązani do ponoszenia opłaty produktowej mogą być przedsiębiorcy dokonujący wprowadzenia „sprzętu” objętego jej zakresem przedmiotowym albo organizacje odzysku. Przez „wprowadzającego sprzęt” ustawodawca rozumie przedsiębiorcę, który:

a) produkuje i sprzedaje pod własnym oznaczeniem sprzęt,

b) sprzedaje pod własnym oznaczeniem sprzęt wyprodukowany przez innego przedsiębiorcę,

c) prowadzi działalność związaną z importem lub wewnątrzwspólnotowym nabyciem sprzętu (art. 3 ust. 1 pkt. 13 ustawy z 29 lipca 2005 r.).

Analiza powyżej przywołanej definicji prowadzi do wniosku, że można uznać, iż jest to grupa pokrywająca się pojęciowo z kategorią producentów (z ang. „ producers”) zdefiniowaną w artykule 3 litera (i) Dyrektywy 2002/96/WE. Zgodnie zaś już z samą treścią preambuły do Dyrektywy 2002/96/WE finansowanie gospodarowanie zużytym sprzętem elektrycznym i elektronicznym powinno być oparte o zasadę odpowiedzialności producentów.

Zgodnie z artykułem 64 ust. 2 rzeczonej ustawy wprowadzający sprzęt i organizacja odzysku, którzy nie wykonali obowiązku, o którym mowa w artykule 30 ust. 1 tej ustawy (osiągnięcia odpowiedniego, recyklingu i odzysku) są zobowiązani do wpłacenia opłaty produktowej. Opłata produktowa jest obliczana oddzielenie w przypadku nieosiągnięcia wymaganego:

1) poziomu odzysku,

2) poziomu recyklingu

dla każdej grupy zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, określonej w załączniku nr 1 do ustawy. Należną opłatę produktową oblicza się jako iloczyn stawki opłaty produktowej i różnicy pomiędzy wymaganym a osiągniętym poziomem odpowiednio odzysku albo recyklingu.

Z analizy przywołanego przepisu wynika, iż przedmiotem opłaty produktowej (rozumianego jako zachowanie podmiotu objętego zakresem ustawy) jest również nieosiągnięcie odpowiedniego poziomu odzysku lub recyklingu. Przedmiotem opłaty produktowej rozumianym jako obiekt, do którego to zachowanie ma się odnosić, jest zużyty sprzęt elektryczny i elektryczny, którego definicję projektującą ustawodawca zamieścił w art. 3 ust. 10 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym

Przez „sprzęt” zgodnie ze słowniczkiem ustawowym (art. 3 ust. 1 punkt 10 analizowanej ustawy) należy rozumieć urządzenia, których prawidłowe działanie jest uzależnione od dopływu prądu elektrycznego lub od obecności pól elektromagnetycznych, oraz mogące służyć do wytwarzania, przesyłu lub pomiaru prądu elektrycznego lub pól elektromagnetycznych i zaprojektowane do użytku przy napięciu elektrycznym nieprzekraczającym 1000 V dla prądu zmiennego oraz 1500 V dla prądu stałego, zaliczone do grup sprzętu określonych w załączniku nr 1 do ustawy. W załączniku tym jest wymienionych ponad sto rodzajów sprzętu elektrycznego i elektronicznego przy nadmiernej kazuistyce, jednak w odróżnieniu od przepisów ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej brak jest określenia przedmiotu ustawy za pomocą symboli PKWiU. Podzielić należy pogląd prezentowany w literaturze, że o zakresie przedmiotowym tej ustawy decyduje lista urządzeń wymienionych w załączniku nr 1, a nie ogólna definicja sprzętu.

Ustawia o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

W ustawie o recyklingu pojazdów występują dwa rodzaje opłat – opłata za brak sieci oraz tzw. opłata recyklingowa, o której mowa w art. 12 ust. 2 tej ustawy.

Opłatą za brak sieci mogą być obciążeni przedsiębiorców nazwani „wprowadzającymi pojazdy”.

Zgodnie z artykułem 3 punkt 14 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji przez wprowadzającego pojazd należy rozumieć przedsiębiorcę będącego:

- producentem pojazdu,

- dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu.

Ustawodawca polski nie definiuje pojęcia „producenta” pojazdu. Możliwe, moim zdaniem, jest tutaj sięgnięcie do definicji tego pojęcia znajdującej się w dyrektywie Rady 70/156/EWG z 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep

Zgodnie z artykułem 2 tejże dyrektywy przez „producenta” należy rozumieć osobę lub organ, który jest odpowiedzialny w stosunku do organu udzielającego homologacji za wszystkie aspekty procesu homologacji typu oraz za zapewnienie zgodności produkcji. Nie jest istotne czy osoba lub organ jest bezpośrednio zaangażowany we wszystkie etapy wytwarzania pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, podlegającego procesowi homologacji” .

Jak wynika z przytoczonej definicji za producenta należy rozumieć podmiot, który jest odpowiedzialny względem właściwego organu wydającego zaświadczenia o homologacji za zgodność pojazdu z prawem krajowym i unijnym na wszelkich płaszczyznach relewantnych z punktu widzenia procesu zgodnościowego. W szczególności dotyczy to standardów bezpieczeństwa (testy zderzeniowe, pasy bezpieczeństwa, oświetlenie, hamulce), standardów ekologicznych (emisja spalin, hałasu), a po wejściu w życie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji również działań związanych z wycofywaniem pojazdu z eksploatacji.

Dodatkowo prawodawca europejski stwierdza, iż nie jest istotne czy osoba lub organ jest zaangażowany we wszystkie etapy wytwarzania pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego. Przekładając ten elementy definicji na język przykładu należy zauważyć, iż jeżeli samochód jest produkowany przez kilku przedsiębiorców (odrębny wytwórca podwozia i odrębnie nadwozia), to za producenta pojazdu (jako agregatu) będzie uważany podmiot odpowiedzialny za homologację produktu końcowego.

Z punktu widzenia założenia o racjonalności prawodawcy europejskiego i koherencji systemu prawnego należałoby przyjmować, iż definicja „producenta” zawarta w Dyrektywie homologacyjnej ma znaczenia również na gruncie Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2000/53/WE w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, a więc i transponującej ją do prawa polskiego - ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

Podsumowując można stwierdzić, iż każdy podmiot, który będzie wprowadzał jakiekolwiek zmiany w pojeździe, które będą wymagały jego homologacji , będzie uważany za „producenta” .

Druga część definicji pojęcia „wprowadzającego pojazd” nie powinna nastręczać wątpliwości interpretacyjnych, w szczególności może ona dotyczyć dealerów pojazdów.

Podmiotami drugiego rodzaju opłaty, o której mowa w art. 12 ust. 2 (w wysokości 500 złotych) tej ustawy, nazywanej często w praktyce „opłatą recyklingową”, są wprowadzający pojazdy, którzy nie zapewniają sieci oraz osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami, którzy dokonują wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu.

Przedmiotem opłaty za brak sieci w ustawie z 20 stycznia 2005 z eksploatacji jest nieosiągnięcie przez wprowadzających pojazdy określonych obowiązków związanych z ochroną środowiska polegających właśnie na zapewnieniu sieci. Jest to przedmiot rozumiany jako zachowanie tworzące stan faktyczny, z którym związany jest obowiązek ponoszenia daniny publicznej. Przedmiotem w rozumieniu obiektu tego zachowania są pojazdy wprowadzone do obrotu .

Ustawa o substancjach zubożających warstwę ozonową

Odnosząc się do ustawy z 20 kwietnia 2004 r. należy zauważyć, że zawiera ona w zakresie określenia podmiotu zobowiązanego do ponoszenia daniny publicznej bardzo lakoniczną regulację. Mianowicie zgodnie z art. 18 tej ustawy podmiot wprowadzający po raz pierwszy do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancje kontrolowane- zarówno nowe, odzyskane, jak i po regeneracji, obowiązany jest do ponoszenia z tego tytułu opłaty za substancje kontrolowane. Ustawodawca nie wskazuje, o jaki podmiot chodzi - czy powinien on posiadać szczególne cechy. Najpewniej będzie to przedsiębiorca, albowiem trudno uznać, aby były to osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej. Wynika to z ograniczeń dotyczących obrotu substancjami kontrolowanymi w rozumieniu ustawy. Zgodne z art. 2 punkt 1 tej ustawy przez „obrót” należy rozumieć zbycie lub przekazanie substancji kontrolowanej kolejnemu podmiotowi lub osobie. Trudno uznać, aby osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej wprowadzała po raz pierwszy do obrotu substancję kontrolowaną.

Odpowiedzialność wskazanych kategorii podmiotów jest koherentna z zasadą „rozszerzonej odpowiedzialności producenta” oraz znajduje uzasadnienie aksjologiczne w fakcie, iż to właśnie te podmioty czerpią najdalej idące korzyść z wprowadzania tychże produktów do obrotu.

Opłatę za substancje kontrolowane ponosi podmiot wprowadzający po raz pierwszy do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

1) wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC), z wyjątkiem wykorzystywanych do produkcji innych substancji,

2) chlorofluorowęglowodory (CFC), z wyjątkiem wykorzystywanych do produkcji leków,

3) bromometan, z wyjątkiem zastosowań kwarantannowych i przedwysyłkowych

- zarówno nowe, odzyskane, jak i po regeneracji (art. 18 ustawy).

Analiza przywoływanego przepisu prowadzi do wniosku, iż przedmiotem opłaty w rozumieniu zachowania podmiotu zobowiązanego do jej ponoszenia jest wprowadzenie substancji zubożającej warstwę ozonową po raz pierwszy do obrotu. W odróżnieniu od omówionych powyżej konstrukcji przedmiotu opłat produktowych zachowanie podmiotu zobowiązanego jest określone w sposób „pozytywny”: wprowadzenie po raz pierwszy do obrotu. W konstrukcji tej opłaty nie został przewidziany mechanizm, zgodnie z którym można byłoby się uwolnić od obowiązku ponoszenia tej opłaty w sytuacji spełnienia określonych wymogów ustawowych, a dopiero na skutek niewypełnienia tych wymogów aktualizowałoby się obowiązek daninowy. Przedmiotem omawianej opłaty w rozumieniu obiektu, do którego odnosi się zachowanie podmiotu zobowiązanego, są substancje zubożające warstwę ozonową wymienione przeze mnie powyżej.

Ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych, regulująca opłaty za wyłączanie gruntów rolnych i leśnych z produkcji

Zgodnie z art. 12 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych osoba (w tym i przedsiębiorca), która uzyskała zezwolenie na wyłączenie gruntów z produkcji, jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne, a w odniesieniu do gruntów leśnych - także jednorazowe odszkodowanie w razie dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu. Obowiązek taki powstaje od dnia faktycznego wyłączenia gruntów z produkcji.

Właściciel, który w okresie 2 lat zrezygnuje w całości lub w części z uzyskanego prawa do wyłączenia gruntów z produkcji rolniczej lub leśnej, otrzymuje zwrot należności, jaką uiścił, odpowiednio do powierzchni gruntów niewyłączonych z produkcji. Zwrot uiszczonej należności następuje w terminie do trzech miesięcy od dnia zgłoszenia rezygnacji.

Wrazie zbycia gruntów, co do których wydano decyzje, zezwalające na wyłączenie z gospodarki rolnej lub leśnej, a niewyłączonych jeszcze z produkcji, obowiązek uiszczenia należności i opłat rocznych ciąży na nabywcy, który wyłączył grunt z produkcji. Zbywający jest obowiązany uprzedzić nabywcę o tym obowiązku. W razie zbycia gruntów wyłączonych z produkcji, obowiązek uiszczania opłat rocznych przechodzi na nabywcę. Zbywający jest obowiązany uprzedzić o tym nabywcę.

Szczegółowe zasady obliczania opłat zostały określone w ustawie.

Przedmiotem opłaty w rozumieniu zachowania podmiotu zobowiązanego do jej ponoszenia jest wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub leśnej. Przedmiotem omawianej opłaty w rozumieniu obiektu, do którego odnosi się zachowanie podmiotu zobowiązanego, są grunty rolne i leśne w rozumieniu tego przepisu.
Autorem publikacji jest dr Bartosz Draniewicz

picek

Wiedzieliście o tym, że można ubiegać się o odszkodowanie z wypadku nawet do 3 lat wstecz? Dowiedziałem się o tym z strony [link widoczny dla zalogowanych] . Firma Prelium oferuje odkupienie odszkodowania i wypłacenie dodatkowych pieniędzy. Sprawdźcie.

czinko

A jak to jest jeśli działa [link widoczny dla zalogowanych]? Też ją dotyczy ten zapis?

pipi007 · Wysłany: Wto 13:30, 11 Mar 2014 Temat postu:

Tutaj macie bardzo dobrą firmę, która pomoże wam zyskać odszkodowanie za granicą - [link widoczny dla zalogowanych] . Mi pomogli gdy miałam wypadek w Holandii.

emilkalove

Informacje z pierwszego posta są bardzo ciekawe, chciałabym się tylko dopytać jeszcze o ich aktualność? Ponieważ widzę, że zostało to napisane w 2010 r. i czy coś się od tego czasu zmieniło?

madamelle

Podbijam pytanie jeśli chodzi o wypożyczalnię samochodów.
Sama często korzystam z takich miejsc jak ta [link widoczny dla zalogowanych] w okolicy Krakowa i jestem po prostu ciekawa info.